Treinkaping de Punt. Ben Looijen
42 jaar later
Ik kan mij de zaterdagmorgen van 11 juni 1977 nog goed herinneren. Toen ik op kwam had mijn moeder net op de radio gehoord dat de treinkaping bij de punt door militair ingrijpen was beeindigd. We zetten snel de tv aan en daar zagen wij beelden van straaljagers die laag over de trein vlogen om een schrik effect te creeeren en vervolgens beschoten de Mariniers met uiterste preciesie de trein en overmeesterden daarna de Molukse treinkapers. Dit hele gebeuren heeft toen der tijd veel indruk op mij gemaakt en is nooit meer uit mijn hoofd verdwenen. Vele jaren later toen we internet kregen ben ik weer foto’s en beschrijvingen van deze treinkaping bij de Punt gaan zoeken, hoe meer ik hier over las hoe meer ik er over wilde weten. Wat voor angst moeten die 51 gegijzelden wel niet hebben doorstaan, bijna drie weken onder bedrijging van vuurwapens, geen hygiene en geen enkel uitzicht op vrijheid. Via Google-Earth zocht ik steeds vaker dit stukje rails op bij de Punt en na lang wikken en wegen besloot ik dat ik hier na toe wilde om daar even stil te staan bij wat daar toen gebeurd is. Vanmmorgen ben ik daar dus geweest en het laatse stuk is niet met de auto bereikbaar en moest ik lopen. Het was erg warm en het zweet liep van mijn hoofd maar ik liet mij niet kennen. Toen ik eindelijk op de plek aankwam waar de trein toen stand herkende ik gelijk de omgeving van de foto’s van internet. Ik heb daar even staan kijken en het was net of alles stil werd alsof er geen geluid meer was. Kijkend naar deze plaats vlogen tientallen beelden van toen weer door mijn hoofd en als je daar zo staat in the middle off nowhere dan krijg je enig idee wat die mensen in de trein moeten hebben meegemaakt. Ik mag hier niet lang blijven schiet het dan weer door mijn hoofd want ik sta nu op verboden terrein. Wanneer ik in de verte een trein aan hoor komen ga ik tussen de struiken staan zodat de machinist mij niet ziet want iedere machinist is des doods als hij personen langs het spoor ziet lopen. (zelfdoding) Wanneer de trein weer voorbij is loop ik weer naar het spoor en ik kijk in de richting waar de mariniers lagen. In gedachte zie ik ze liggen en dan kijk ik naar de lucht, de lucht waar toen zes straaljagers met naverbranders voor een oorverdovend lawaai zorgden. Het is net of alles zich opnieuuw voor mijn ogen afspeelt en langzaam maar zeker krijg ik kiippevel en gaan de rillingen over mijn rug, wat moeten de mensen in de trein een angst hebben gehad. Wanneer alles goed tot mij is doorgrdrongen maak ik snel een paar foto’s van de plaats des onheil en ook van de stalen kolom waar nog duidelijk is te zien hoe kogels echte kraters in de stalen kolom hebben achtergelaten. Na de foto’s gemaakt te hebben loop ik weer richting het zandpad en voor ik aan de terugreis begin kijk ik nog 1 keer achterom en opnieuw valt die stilte. Ik hoor niets meer maar mijn beleving is zeer intens.
Dit is de exacte locatie bij de Punt waar toen de gekaapte trein stond.
In de stalen kolommen zijn nog duidelijk de kraters te zien van de kogels. Zeer indrukwekkend als je dat in het echt ziet.